"Ik heb geleerd dat verdriet en andere emoties er gewoon mogen zijn".

Elke week leggen we een bekende of minder bekende Nederlander 5 vragen voor over mentale gezondheid. Na journalisten Rinke van den Brink, Cisca Dresselhuys en burgemeester Hubert Bruls interviewen we deze week presentator, journalist én schrijver Milouska Meulens (48). In oktober verscheen haar allereerste kinderboek: Elin*. Een magisch verhaal over vriendschap en dromen, en over worden wie je bent. Deels gebaseerd op haar eigen levensverhaal.

Mentaal gezond zijn. Wat betekent dat voor jou?
“Mentale gezondheid betekent voor mij dat je je emoties kunt voelen, en dat je daar oké mee bent. Daarmee bedoel ik dat je je gevoelens niet wegdrukt of verhult, maar tevreden bent met wie je bent. Of ik me mentaal gezond voel? Ja. Ik heb geleerd dat verdriet en andere emoties er gewoon mogen zijn, ook als er niet een directe aanleiding voor is. Een verdrietige periode wil niet direct zeggen dat je mentaal ongezond bent. Wat ik fijn vind, is dat ik nu sneller uit een verdrietig of somber gevoel kan stappen dan bijvoorbeeld een jaar geleden. Dat is echt een leerproces geweest.”

Wanneer was je je voor het eerst bewust van jouw geestelijke gezondheid en hoe belangrijk was dit?
“Daar werd ik me voor het eerst bewust van toen ik een depressie had, in april vorig jaar, en zo’n drie jaar daaraan voorafgaand. Pas toen besefte ik dat ik niet zo sterk was als ik zou willen. Mijn depressie was een opstapeling van negatieve gevoelens en jarenlange prestatiedrift. Alles wat ik deed, wilde ik goed doen. En alles wat er in de wereld gebeurde, trok ik me aan. Ik voelde me boos en somber, maar had tegelijkertijd een gevoel van schaamte naar de buitenwereld. Als ik terugkijk, zijn de afgelopen jaren heel belangrijk voor me geweest. Misschien wel het beste wat me is overkomen. Dat klinkt misschien gek, maar het heeft me zoveel gebracht. Meer rust en tevredenheid. Doen wat ik leuk vind. En met name het inzicht dat ik zo niet door kon blijven gaan.” 

Steeds meer jongeren worstelen met mentale problemen. Hoe was dat bij jou op die leeftijd?
“Ik worstelde er misschien wel mee, maar kon het niet echt als zodanig benoemen. Ik ging al op mijn zestiende op mezelf wonen en volgde volwassenenonderwijs. In de avonduren deed ik een vwo-opleiding en overdag werkte ik. Nu denk ik: het past niet echt bij wat een gezonde jongere normaliter doet. Zeker niet als ik het vergelijk met mijn kinderen en de tijd waarin we nu leven. Waar ik me als jongere wel veel mee bezighield, is dat ik me bij de ene vriendin heel anders gedroeg dan bij de andere. Ik vroeg me af of dat wel normaal was en wie ik nou echt was. Een soort zoektocht naar hoe ik in het leven stond. Ik stelde mezelf vragen als: wat is vriendschap en wat is liefde? Elin stelt deze vragen ook in het boek, maar dan op een kinderlijke manier.” 

Wat doe je om mentaal gezond te blijven? En lukt dat altijd?
“Nu wel, maar in het verleden deed ik het niet altijd goed op dat vlak. Sinds het dieptepunt van mijn depressie – zo ongeveer vanaf oktober vorig jaar – beweeg ik regelmatig en ben ik me beetje bij beetje beter gaan voelen. Ik ga naar de sportschool en vind het heerlijk om te wandelen, ik zet dagelijks minimaal 10.000 stappen. Wat ook belangrijk voor me is, is een gezellig en opgeruimd huis. Daarnaast probeer ik ’s nachts voldoende slaap te krijgen – 5 à 6 uur is genoeg voor mij – en doe ik overdag soms een dutje. Wat ik het fijnste vind aan slapen, is dromen. Als ik wakker word, denk ik na over mijn droom en over wat die droom mij wil vertellen. Dat is een soort meditatief momentje voor me. Dromen heeft iets magisch: het gaat vaak over dingen die je gedurende de dag oppakt, meestal onbewust. De ene keer resulteert dat in een blije droom en de andere keer in een angstige. Intrigerend, vind ik. Daarom is het ook een belangrijk thema in mijn boek.” 

Als je mensen om wie je geeft een wijze les mocht geven over hoe je mentaal overeind blijft, welke zou dat dan zijn?
“De belangrijkste les die ik heb geleerd, is dat je gevoelens van schaamte kunt laten verdwijnen door zelf uit de schaduw te stappen. Door mensen om je heen te verzamelen en hardop te zeggen waarvoor je je schaamt. Dit jaar heb ik in Dream School een les gegeven over schaamte. Ik deelde een aantal gebeurtenissen uit mijn verleden waar ik publiekelijk nog nooit iets over gezegd had. Gebeurtenissen waar ik me jarenlang voor heb geschaamd, inclusief mijn depressie. Ik vertelde het vooral omdat ik van betekenis wilde zijn voor de jongeren van Dream School, maar merkte ook dat het mezelf veel opleverde. Praten over je schaamte werkt helend ofzo. Nee, de grond zakte niet onder mijn voeten vandaan. En nee, ik werd niet uitgelachen. Integendeel, de jongeren vonden het dapper dat ik mezelf openstelde en er kwam een waardevol gesprek op gang. Die ervaring heeft me geleerd dat ik schaamte over dingen juist in het licht moet zetten in plaats van het uit de weg te gaan. Echt een eye-opener.” 

©Fotograaf: Stefan Heijdendael


*Elin • Uitgeverij Volt •