Het grote voordeel van de nieuwe wet is dat behandeling voorop staat in plaats van gedwongen opname, zoals onder de oude wet. Dit betekent niet dat niemand meer wordt opgenomen, maar het arsenaal om iemand zo snel mogelijk te laten herstellen wordt breder. Verder is straks het overleg met de patiënten en vooral de betrokkenheid van naasten beter geregeld. In de praktijk betekent dit dat meer mensen kunnen meedenken over wat op dit moment het beste is voor de patiënt. Een hulpverlener zal altijd in overleg met de patiënt gaan over wat hij of zij wil: de spuit thuis of in de kliniek? En mocht in het uiterste geval de patiënt niet meer in staat zijn om hier zelf over te beslissen dan zal de hulpverlener toch vaak voor de kliniek kiezen.
Zorg op maat
De Wet verplichte ggz (Wvggz), die op 1 januari 2020 ingaat, maakt meer vormen van dwangbehandeling mogelijk dan de huidige wet Bijzondere opname psychiatrisch ziekenhuis (Bopz) zodat de individuele patiënt meer zorg op maat krijgt. Uitgangspunt is dat de patiënt, als het nodig is, dwangbehandeling in zijn eigen omgeving krijgt in plaats van in een psychiatrisch ziekenhuis. Op voorwaarde dat dit op een veilige en verantwoorde manier kan, in overleg met de patiënt en zijn naasten en familie. In de keuze voor de vormen van verplichte zorg wordt zoveel mogelijk rekening gehouden met de wensen en voorkeuren van de patiënt en zijn naasten. De nieuwe wet geeft patiënten meer regie over hun zorgproces. Een gedwongen opname volgt alleen als het echt noodzakelijk is.Het door het AD gekozen voorbeeld van het polsbandje als dwangmiddel is een ongelukkige en is feitelijk onjuist. Het gebruik van de polsbandjes en het vastzetten in een rolstoel komt voor in de ouderenzorg, bijvoorbeeld om mensen met dementie rustig te houden. Mechanische dwang -het vastbinden van iemand met een hulpmiddel- wordt in de psychiatrie al jaren niet meer toegepast.
Lees hier de reactie van de NVvP