“Nu zie ik het echt bij mijn mensen. Wat corona ook bij onze medewerkers doet. Dat ze murw raken van de werkdruk. Somber zijn van de uitzichtloosheid. En boos en geprikkeld door de agressie waar ze te vaak mee geconfronteerd worden.” Toen ik Arien Storm, bestuurder bij Lentis, laatst sprak, maakte ze zich zorgen. Over het welzijn van haar medewerkers die net als iedereen al twee jaar in de coronastorm staan. Die eerst strijdbaar en met veel inzet en creativiteit zochten naar de mogelijkheden om in de lockdown, met alle beperkingen, de zorg door te laten gaan. Vanuit hun eigen huis, via het beeldscherm, met uitgegroeid haar en vaak met kinderen thuis. Die daarna, toen het weer kon, massaal zorg inhaalden. Die in de tweede lockdown met alle beperkingen, gewoon doorgingen, in de modus die routine werd. Ze pakten vervolgens, al dan niet gevaccineerd, het gewone leven weer op. En gingen daarna nog een keer in lockdown, maar deze keer zonder het perspectief dat even doorbijten een einde zou maken aan de pandemie. Met torenhoge besmettingscijfers, ondanks alle maatregelen en offers. De korte lontjes, het gebrek aan perspectief en de groeiende kloof tussen mensen maakt moedeloos en somber. Arien Storm was kort in haar conclusie: “De klachten die onze cliënten hebben, zie je nu ook bij het zorgpersoneel.”
De dag van het werkplezier die we elk jaar hebben in de zorg, krijgt in het derde coronajaar extra lading. Wat was het ook al weer waarom je ooit in dit werk bent gestapt? Het gevoel echt iets voor een ander te kunnen doen? Betekenis toevoegen aan het leven van mensen die zelf de zin niet meer zien? Met jouw professionaliteit verschil te kunnen maken? Het geeft allemaal voldoening, plezier en zin. Maar dit jaar wordt de liefde voor het vak wel op de proef gesteld. Een dag voor het werkplezier is dan aandacht voor wat niet meer altijd vanzelfsprekend is.
Voor wie moe is, is genieten een opgave. In de slijtageslag die corona is, is het moeilijk de mooie momenten te blijven zien, met alle quarantaines en zieke collega’s. En wanneer cliënten je afsnauwen of erger, is geduldig blijven een topprestatie. Het beroep op de ggz is groot. De wachtlijsten zijn lang. En als collega’s uitvallen of hun baan opzeggen, komt het vele werk op minder mensen neer.
En toch. En toch…. Er zijn momenten waarop je weer weet waarom werken in de ggz het mooiste is van alles. Als de cliënt die zo depressief binnenkwam van de medicijnen af kan. Als de vrouw met de bipolaire stoornis met haar mooiste paradijsvogelkleren aan je een schilderij geeft met duizend kleuren. Als EMDR bij dat meisje met jarenlange PTSS effect blijkt te hebben. Of als een gewone kop koffie echt een bakkie troost is. Ik wens de mensen van Arien Storm en al onze mensen in de ggz toe dat ze die beelden vandaag op het netvlies hebben staan, op de dag van het werkplezier. Liefde voor het vak in tijden van corona.
De dag van het werkplezier die we elk jaar hebben in de zorg, krijgt in het derde coronajaar extra lading. Wat was het ook al weer waarom je ooit in dit werk bent gestapt? Het gevoel echt iets voor een ander te kunnen doen? Betekenis toevoegen aan het leven van mensen die zelf de zin niet meer zien? Met jouw professionaliteit verschil te kunnen maken? Het geeft allemaal voldoening, plezier en zin. Maar dit jaar wordt de liefde voor het vak wel op de proef gesteld. Een dag voor het werkplezier is dan aandacht voor wat niet meer altijd vanzelfsprekend is.
Voor wie moe is, is genieten een opgave. In de slijtageslag die corona is, is het moeilijk de mooie momenten te blijven zien, met alle quarantaines en zieke collega’s. En wanneer cliënten je afsnauwen of erger, is geduldig blijven een topprestatie. Het beroep op de ggz is groot. De wachtlijsten zijn lang. En als collega’s uitvallen of hun baan opzeggen, komt het vele werk op minder mensen neer.
En toch. En toch…. Er zijn momenten waarop je weer weet waarom werken in de ggz het mooiste is van alles. Als de cliënt die zo depressief binnenkwam van de medicijnen af kan. Als de vrouw met de bipolaire stoornis met haar mooiste paradijsvogelkleren aan je een schilderij geeft met duizend kleuren. Als EMDR bij dat meisje met jarenlange PTSS effect blijkt te hebben. Of als een gewone kop koffie echt een bakkie troost is. Ik wens de mensen van Arien Storm en al onze mensen in de ggz toe dat ze die beelden vandaag op het netvlies hebben staan, op de dag van het werkplezier. Liefde voor het vak in tijden van corona.